Page 33 - Narcyz Witczak - Witaczyński

Witaczyński prawdopodobnie jeszcze w 1941 roku zdecydował się na samodzielną działalność pod szyldem „Foto – Wit”. Fo- tograf miał dokładną wizję nowego atelier. Sam wymyślił kon- strukcję pawilonu, w którym miało się znajdować oraz projekty pieczątek, na których zachowały się jeszcze inne propozycje nazw – „Vita” lub „Muza”.
Po śmierci fotografa zakład przejmuje żona, a pomagają jej córki. Jedna z nich, Barbara, będzie kontynuowała fach swojego ojca, prowadząc w przyszłości własne atelier specjalizujące się przede wszystkim w produkcji ślubnych portretów. Pracowała zresztą na odziedziczonym z pracowni „Foto – Wit” aparacie ze statywem firmy Contessa Nettel, uratowanym z wojennej po- żogi przez żonę Zofię. Jego zalety wymienia reklama zamiesz- czona w miesięczniku ilustrowanym „Fotograf Polski” (Rok X, marzec 1925, nr 3): „Pierwszorzędna jakość i najwyższa dokładność, wytworne wykonanie i niewielka waga”. Jakie były pozostałe aparaty? Kodak N 3 Flush Back – kieszonkowy aparat ze składanym
in Warsaw, with confirmation of his passing the exam and the title master of photography being conferred on him, and this moment was immortalized by a group photograph of the course’s participants in an ornate frame with a dedication and the signatures of his colleagues.
He ran his first professional studio jointly with Henryk Andrzejkowicz ( ). Among other things that survived from this period is a small brochure presenting the company “H. Andrzej- kowicz and N. Witaczyński” and a company envelope from their stationery – designed in rough form with a clear arrangement of its text printed in a simple post-Bauhaus font in two languages – Polish and German. There we read, how to get to the studio: “on the road to Warsaw – the last green house on the right” and what the company had to offer: “photographic services inclu-ding passport photos, portraits, weddings, etc., along with enlargements and reproductions. The work of amateurs also welcomed. A special stage setting for taking pictures”. We don’t know the details of their cooperation, but it did not last long and Ensign Witaczyński soon decided to work inde- pendently under the company sign Foto-Wit, probably as early as 1941. The photographer had a precise vision of his new studio. He himself designed the pavilion in which it was to be housed and the company stamps, on which are preserved still other ideas for its name – Vita or Muza.
After the photographer’s death, the studio was is run by his wife with the help of her daugh- ters. One of them, Barbara, was to continue in her father’s profession, in the future running her
[Henryk] Andrzejkowicz na śmietniku [fotografuje ścinanie topoli], 21 marca 1934 r.
[Henryk] Andrzejkowicz on a refuse container [taking photographs of poplars being cut down], 21 March 1934
29